تأثیرپذیری شاعران معاصر از شعر کهن از دید تصویرسازی

تصویرسازی و تخیل از بن­مایه­های بنیادین شعر بشمار می­آید؛ به گونه­ای که می­توان آن­ها را عامل جداکنندة شعر از نثر انگاشت. به سخن دیگر، تخیّل، جان مایة شعر است. در این مقاله نگارنده کوشیده است تا پیوندهای آشکار شعر کهن فارسی و شعر معاصر را از دیدگاه­های شاعرانه بررسی کند. شاید کسانی باشند که این دو شیوة شاعری را یک­سره از هم گسسته معرفی کنند، اما به یاری سنجش­هایی از این دست می­توان داوری کرد که آیا پیوندی میان این دو سبک وجود دارد یا یک­سره از هم بیگانه­ است. یکی از زمینه­هایی که در بررسی سنجش بکار می­آید، همانندی­هایی است که در تصویرسازی دیده می­شود یا کارکرد عناصری است که در تخیل دخالت دارد. این عناصر یا از طبیعت گرفته شده است که در همة زمان­ها و مکان­ها وجود دارد و پای­دار است، اما از دید اقلیمی و جغرافیایی متفاوت است، یا پدیده­های پیرامونی و محیطی است که با گذر زمان و دگرگونی در شیوة زندگی تحول می­یابد. از این رو بیش­ترین پیوند در میان این دو سبک می­تواند برپایة عناصر طبیعت و کارکرد آن­ها در تصویرسازی پدید آمده باشد